Havo-examen Aardrijkskunde door de ogen van een dyslect met ADHD

Examenbundel Jubileumactie: winnaar aan het woord

'Vrijdag 20 mei, 's ochtends 5 voor 9. Examen AK. Daar zit ik dan met mijn lange lijf van bijna twee meter aan een tafeltje dat de afgelopen drie schooljaren al te klein voor me was. M'n benen probeer ik zoveel mogelijk onder mijn stoeltje te vouwen, zodat Lonneke voor me er geen last van heeft en de surveillerende docenten vooral geen aanleiding hebben om mij van 'communiceren met buren' te kunnen verdenken.

De Grote Bosatlas ligt al klaar, naast mijn examennummerblaadje, mijn koffiewenskaartje, mijn antwoordenblad en kladpapier. Ik heb mijn twee flesjes AA erbij gezet. Mijn woordenboek leg ik naast mijn stoel op de grond, met mijn dextrose er bovenop. Dan houd ik tenminste wat ruimte op mijn tafeltje over voor de examenopgaven.

Het is bijna negen uur en het wordt langzamerhand stil in de gymzaal. Mevrouw Wertheim laat Robbie controleren of het examenpakket het juiste is en nadat Robbie dit goed bekeken en haar fiat gegeven heeft, maakt de rector het pakket open en worden de opgaven uitgedeeld. Met bronnenboekjes. Ik krijg zowel de originele versies, als de vergrotingen.

En dan begint de grote ochtendgymnastiekoefening. Maak in zittende houding zoveel mogelijk kniebuigingen. Atlas op de grond. Woordenboek op tafel. Vergroting op de grond. Origineel op tafel. Pen op de grond (per ongeluk), dextro op tafel. Atlas weer op tafel. Bronnenboekje op de grond, o nee, juist op tafel, ook nog. En nee, niet het origineel, maar de vergroting, maar waar heb ik die ook alweer gelaten? Voor het omslaan van de vergrote pagina's heb ik zo'n anderhalve meter ruimte nodig. Regelmatig neem ik per ongeluk de paardenstaart van Lonneke mee.

En alles is een losbladig systeem van wel een stuk of 12 bladzijdes. Om ruimte te besparen vouw ik de katernen open, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Alles schuift uit elkaar en op de grond. Wat was ook alweer bron en wat opdracht? Even reorganiseren. Eerst vergroot bij vergroot en klein bij klein. Hè verdorie, die atlas zit in de weg. Atlas, woordenboek, drinken en pennen maar weer even op de grond. Onder mijn stoel. Dan toch maar even mijn benen wat richting buurvrouw en middenpad. Oeps, daar rolt mijn dextro, die onder mijn antwoordenvel vandaan kwam, het pad over.

Als ik alles weer wat op orde heb en als de juf me mijn dextro heeft teruggegeven komen de conciërges binnen met de koffiekar. Sh*t, waar heb ik dat blaadje van die koffie ook al weer? En heb ik dat al ingevuld? Ik kijk gauw om me heen en zie bij iedereen keurig op de hoek van hun tafel een bleekgroen papiertje liggen. Op zoek naar iets bleekgroens dus.

Met mijn koffie en koek extra erbij op mijn tafeltje kan ik écht niet meer werken. Even pauze nemen maar. Mijn koffie is nog gloeiend, dus ik begin met mijn gevulde koek. Om me heen zie ik iedereen chocomel drinken. Koude. Even onthouden voor mijn volgende examen, dat is toch misschien een beter idee. Die airco loeit wel erg hard zeg. In zes jaar tijd nooit gemerkt. En wat heeft die Daniël een naar hoestje. Ik hoop maar voor hem dat hij niet ziek wordt, zo midden in zijn examens. Is die koffie nu al afgekoeld? Nee, hè, nou, euh, ik ga toch maar verder. Gewoon even flink opletten dat ik mijn bekertje niet omgooi.

Bij het maken van vraag 15 valt weer mijn hele systeem in het water en op de grond. Nu toch eerst maar mijn koffie opdrinken, want als die ook nog eens over mijn puinhoop gaat, dan zie ik helemaal door de bomen het bos niet meer.

De eerste mensen gaan al weg. Ik probeer me nog een keer te concentreren op mijn examen. Wat een hoop tekst. En wat ruikt een gymzaal toch eigenlijk raar, helemaal met al die parfum- en deo-luchtjes van honderd pubers er doorheen.

Hoe ik uiteindelijk bij de laatste vraag terecht ben gekomen weet ik niet meer. Die was er opeens. We zitten inmiddels al uitgebreid in de verlenging en bijna iedereen is weg. Ik krabbel gauw mijn laatste woorden op papier en schuif alles wat van mij is en alles wat ik in moet leveren op een hoop. Dat de surveillanten niet zo vriendelijk kijken, als ik mijn wirwar aan blaadjes inlever, neem ik maar voor lief en dat ik vergeten ben mijn examennummer in te vullen, ach, ze zoeken zelf mijn nummer maar even bij mijn naam hoor. Ik wil nu weg hier.'